Skriva út

Laðangarðsbóndin í Sumba hevði eina ferð tikið eina trøllagentu til sín, ið var undan einum steini á Skankafløtti. Hann setti hana til at veva bæði nátt og dag og loyvdi henni onga hvílu. Viðlagt var, at eingin skuldi nevna hana við navn; annars hvarv hon burtur aftur. Titil-táta æt hon. Til eina jólahøgtíð var hon deyðlúgvað av veving og tók so til at kvøða: »Titil-táta eiti eg, Titil-táta eiti eg!« (til at fáa einhvønn til at nevna seg). Eingin lætst um vón at svara til. So letur í einari arbeiðskonu: »Nakað situr hatta og tátar og tátar! Vita okur ikki, at tú eitur Titil-táta?« So var hon horvin úr vevinum við tað sama og sást ikki aftur.